امام حسین(ع)، سردار كربلا و تجلی بخش نور یقین
- 21 اردیبهشت 1395
- 13:24
- کارگزاران
- 0 دیدگاه
- 503 بازدید
وجود پربركت امام حسین(ع) حیاتی دوباره به دین اسلام بخشید، امام بزرگواری كه تجلی بخش نور یقین شد و با نهضت الهی خویش، تحولی گسترده در نگرش مسلمانان پدید آورد و اینگونه در راه ماندگاری مكتب خاندان نبی(ص) نقشی مهم و تاثیرگذار ایفا كرد.
«هیچ فرشته اي در آسمان‌ها و زمین نیست مگر این كه ميخواهد خداوند متعال به او رخصت دهد تا به زیارت امام حسین(ع) مشرف شود، چنین است كه همواره فوجي از فرشتگان به كربلا فرود آیند و فوجي دیگر عروج كنند و از آنجا اوج گیرند.» این سخنان برگزیده امام صادق(ع) درباره سومین پیشوای شیعیان جهان امام حسین(ع) است كه در سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه دیده به جهان گشود و در سال های بعد با قیامی سرنوشت ساز، آموزگار آزادگی و شجاعت نام گرفت و این گونه به جامعه اسلامی حیاتی تازه بخشید.
امام حسین(ع) دارای لقب هایی همچون «سیدالشهدا، الشهید السعید، الامام الثالث، رشید، طیّب، وفیّ، مبارك، سبط، تابع لمرضاه الله و الدلیل علی ذات الله» است و كنیه ایشان «ابوعلی» به شمار می رود.
سرور شهیدان در دوره كودكی از وجود پرمهر حضرت محمد(ص) كسب فیض كرد و پس از رحلت رسول اكرم(ص) و حضرت فاطمه(س) به مدت 30 سال از سرچشمه دانش بی پایان پدر بزرگوار خویش، حضرت علی(ع) بهره مند شد. ایشان در تمامی دوران سخت امامت نخستین پیشوای شیعیان، یار و یاور پدر بود و پس از شهادت آن امام بزرگوار، به مدت 10 سال در كنار امام حسن(ع) در راه پیشبرد اهداف اسلامی گام های مهمی برداشت.
هنگامی كه امام حسن مجتبی(ع) به شهادت رسید، اراده پروردگار بر این امر قرار گرفت تا امام حسین(ع) رهبر و پیشوای مسلمانان باشد، بنابراین این رسالت سنگین را امام(ع) برای هدایت مردم و اجرای عدالت راستین به مدت 11 سال برعهده گرفت. روزگار امامت ایشان همزمان با حكومت بنی امیه بود، خاندانی كه به منظور ویران ساختن پایه های جامعه اسلامی از هیچ تلاشی فروگذاری نمی كردند و با حاكمانی چون معاویه و یزید سبب انحراف از اصول و موازین اسلام می شدند.
هنگامی كه یزید بن معاویه به خلافت رسید، در نخستین اقدام، خود را امیرمومنان دانست و برای محكم كردن پایه های سلطنت خویش با فرستادن پیام به تمامی سرزمین های اسلامی، آنان را به بیعت با خویش فراخواند و علاوه بر آن خواهان بیعت امام حسین(ع) با خود شد، اما ایشان حاضر به بیعت با یزید نشد و مخالفت خویش را اعلام كرد.
سرور و سالار شهیدان در این زمان از طرف مردم كوفه به این شهر دعوت شد و امام(ع) تصمیم گرفت تا مسلم بن عقیل را به عنوان نماینده خود به منظور بررسی شرایط به آن دیار بفرستد. ایشان پس از شنیدن خبر استقبال مردم كوفه از نماینده خویش؛ به همراه خانواده و یاران به طرف این شهر حركت كرد و در میانه راه در صحرای كربلا ساكن شد اما در این هنگامه یزید دستور داد تا عبیدالله بن زیاد از نزدیكان وی راهی كوفه و مانع بیعت مردم با مسلم بن عقیل شود. او توانست با تهدید مردم، از انجام دادن این امر جلوگیری كند و نماینده امام(ع) را به شهادت برساند، سپس به بهانه گرفتن بیعت از سومین امام شیعیان لشگركشی بزرگی را به طرف كربلا انجام دهد.
هنگامی كه عبیدالله بن زیاد به همراه لشگریان خود به كربلا رسید، در نخستین اقدام، امام(ع) و یاران ایشان را محاصره كرد تا بتواند از آن بزرگوار بیعت بگیرد اما امام حسین(ع) چنین عملی را انجام نداد و تلاش كرد تا برای حفظ ارزش های اسلامی و نهادینه كردن آن در میان مسلمانان، قیام تاریخی و حماسی خویش را آغاز كند و به نبرد با دشمنان اسلام بپردازد، در این مسیر ایشان با یاری تمامی پیروان خود به پیكار با ستمگران زمانه پرداخت و سرانجام در راه دفاع از ارزش های اسلام در دهمین روز از ماه محرم به شهادت رسید و به دیار حق شتافت.
ابعاد گوناگون واقعه عاشورا آن چنان مهم و ارزشمند به شمار می رود كه اكنون پس از گذشت سده های طولانی از وقوع آن، این رخداد همچنان زنده و پویا است و به عنوان الگوی كامل پاسداری از ارزش های اسلامی در میان مسلمان گرامی داشته می شود و آن را سرلوحه زندگی خویش قرار می دهند، به ویژه رزمندگان ایران اسلامی كه با پیروی از سیدالشهداء(ع) در طول تاریخ انقلاب و پس از آن در هشت سال جنگ تحمیلی به مبارزه با ظلم و ستم و دفاع از مام وطن پرداختند و همین روحیه شهادت طلبی، انسجام درونی و خلاقیت نظامی رزمندگان اسلام در صحنه های نبرد سبب شد تا امام خمینی(ره) معمار بزرگ انقلاب در پیامی هفتم تیر 1358 خورشیدی همزمان با سالروز میلاد امام حسین(ع) را به پاس قدردانی از پاسداران این مرز و بوم، روز «پاسدار» نامگذاری كنند.